Natalia

Uwaga, uwaga podaje krótki komunikat. (STOP) W dniu wczorajszym w godzinach wieczornych rozpoczęła się tajna operacja pod kryptonimem SPOC (Swobodne Powolne Odstawianie Cyca). (STOP) Od powodzenia misji zależy dalszy los naszej rodziny a w szczególności noce, (STOP) które w zgodnej opinii zainteresowanych powinny być już przesypiane od punktu a (czytaj zmierzch) do punktu b (czytaj świt). (STOP) Wszystkich życzliwych uprzejmie prosimy (STOP) o trzymanie kciuków tudzież uszu zajęcy za szczęśliwy przebieg manewrów. (STOP) Z żołnierskimi pozdrowieniami plutonowa Natalia. (STOP). Bez odbioru. (STOP)

Teraz to już wiem z całą pewnością, że byłam bardzo grzeczna w tym roku, bo w przeciwnym razie nie dostałabym takiej ilości prezentów. Opłacało się szeroko otwierać buzię przy obiadkach i spokojnie leżeć przy zmienianiu pieluszek. Wszystkie prezenty są cudowne i za wszystkie ogromnie dziękuje. Ciekawa tylko jestem skąd Mikołaj wiedział, że właśnie chcę dostać takie podarki a nie inne. Zresztą nieważne, zapewne ma jakiś tajemniczy sposób. Ale prezenty to nie wszystko. Święta to był dla mnie przede wszystkim czas rodzinnych spotkań przy pięknie ubranej i rozświetlonej choince, łamanie opłatkiem, śpiewanie kolęd i wspólne biesiadowanie. Odwiedziłam także z rodzicami żłobek Pana Jezusa, przy którym było tyle różnych zwierzątek, że na oczy w życiu tyle jeszcze nie widziałam. Wieczorem była kolejna atrakcja. Korzystając z odrobiny śniegu, który ostał się w babcinym ogródku rodzice urządzili mi i Olci mini kulig na sankach przy ślicznie rozświetlonym reniferze Świętego Mikołaja. Ale jak mówią starzy górale z nad morza – „Święta, święta i po świętach”. Czas wracać do codziennych domowych obowiązków i hurra, nowych zabawek. Serduszko naładowałam ciepłem wigilijnego ogniska, także w tą dzisiejszą brzydką pogodę wcale mi nie jest zimno, wręcz przeciwnie jestem rozgrzana w środku do czerwoności. Święta Bożego Narodzenia to mocna rzecz.

Chodzi szuka Natalka od wczoraj,
Gdzie się schował Święty Mikołaj,
Szuka w kuchni, na balkonie,
I w łazience i w salonie,
Wszystkie kąty posprawdzała,
Każdą szafę wymacała,
Poszła nawet dla wywiadu,
Może siedzi u sąsiadów,
Weszła także pod choinkę,
Gdzie pokłuła się ciupinkę,
Straszne, krzyczy, nie do wiary,
Wsiąkł Mikołaj istne czary,
Siadła smutna na kanapie,
Grad łez na podłogę kapie,
Nagle słyszy sygnał dzwonka,
-Tata, mama są, kto brzdąka?,
Tak to on Mikołaj Święty,
A z nim worek i prezenty,
-Gdzie Pan był ja tak czekałam,
Z nerwów czkawki aż dostałam,
-Spóźniłem się nie bez powodu,
Zapomniałem do Was kodu,
Wszak lat mam już tysiąc cztery,
Mylą mi się te numery,
Ale jestem to istotne,
Było dziewczę w roku psotne,
-Gdzież ja psotna Mikołaju,
Byłam jak aniołek w raju,
Jestem grzeczna daję słowo,
Zachowuje się wzorowo,
-Skoro tak to mam dla Ciebie,
Paczkę chyba będziesz w niebie,
Teraz ruszam w dalszą drogę,
Dłużej zostać tu nie mogę…

Co się działo dalej potem,
teraz zajmę się kompotem (wigilijnym).

Z wielkiej chmury mały deszczyk. Rodzice przez cały zeszły tydzień mówili o pieczeniu pysznych ciasteczek na święta. Przez ten czas w moim małym rozumku herbatniki zdążyły urosnąć do rozmiarów czegoś tak pysznego, że już na samo słowo ciastko ślinka zaczynała cieknąć mi po buzi. Oczekiwania były ogromne. Aż wczoraj nastał ten dzień. Wyobraźcie sobie jak wielkie towarzyszyły mi emocję, skoro po raz pierwszy w życiu zapomniałam o popołudniowej drzemce i nie zmrużyłam oczu przez cały dzień. Zaczęliśmy. Mama znalazła odpowiedni przepyszny przypis w internecie, tatko wyciągnął wałek i stolnice, który w uroczystym geście przekazał mamie by czyniła honory głównego kucharza domu. Następnie mama wzięła się do roboty. Wyłożyła wszystkie produkty na stół, gdzie zaczęła je łączyć i mieszać co raz zerkając na magiczną recepturę z internetu. Tymczasem ja razem z tatką przyglądaliśmy się wszystkiemu bacznie z boku. Po kilku minutach kucharzenia powstała miękka, lepka, ciastowata piłka, która została włożona do lodówki by nabrać mocy. I chyba tej mocy nie nabrała, bo od momentu wyjęcia kulki z lodówki zaczęły się kłopoty. To co nie miało się kleić, kleiło się strasznie, a to co nie miało przypalać, nie zrozumiało polecenia i przypalało. Rodzice robili wszystko co się dało by ratować sytuację, ale będę szczera i sprawiedliwa, piątki za marchewkowe ciastka ode mnie ze dostaną. Dam rodzicom trójkę z małym plusikiem za dobre chęci. Tatko mówi, że ciastka mu smakują, bo nie chce robić mamie przykrości. A mama robi dobrą minę do złej i gry i udaję przede mną że wypieki się udały. A ja spróbowałam dwóch marchewkowych pyszności i grzecznie podziękowałam za więcej. To nie to co Natalka lubi najbardziej. Czasami tak już jest, że coś się nie udaje. Następnym razem będzie lepiej.

Ale ten czas szaleje. Wszystko wiruje wkoło. Dzieje się tyle rzeczy na raz, że trudno to wszystko ogarnąć. Trzeba się mocno trzymać poręczy żeby nie wypaść z pociągu wydarzeń. A ciuchcia na razie nie ma zamiaru zwolnić, pędzi wesoło po torach robiąc głośne Uu, Uu, Uu.  Ale po kolei. W końcu odkryłam zagadkę co to jest ten biały puch, który przykrył trawniki, ulice i chodniki. To śnieg. Jak ładnie i dostojnie wygląda teraz okolica przykryta mleczną pierzyną. Jednak nie wszyscy są z powodu śniegu szczęśliwi. Mama powiedziała mi, że ptaszki mają teraz problemy ze znalezieniem pokarmu, bo biały puch przykrył cały teren. Na szczęście można ten problem rozwiązać i zorganizować małą akcję dokarmienia sympatycznych skrzydlatych przyjaciół. W tym celu przygotowałyśmy z mamą słoninkę dla sikorek. Następnie mama ubrała mnie w najbardziej kolorowy sweterek na świecie, który dostałam w prezencie od babci Marioli, wyszłam na nasz taras i powiesiłam słoninę na poręczy. Zadowolona wróciłam do domu i spojrzałam dokładnie na sweterek. Kurka wodna jaki on jest kolorowy jakby to była książeczka robiona na drutach, normalnie szok w trampkach. Przeczytanie całego sweterka zajęło mi niezły kawał czasu. Od lektury oderwał mnie dopiero harmider na tarasie. Okazało się, że sikorki zwąchały już słoninkę i zajadają aż im się piórka trzęsą. Zadowolona postanowiłam iść za ciosem, naładowałam okruchów chleba do torebki i poprosiłam mamę by poszła ze mną na spacer nad pobliski staw. Nad zamarzniętym oczkiem wodnym trwało chyba jakiś ptasie zebranie. Tyle ptaków na raz w jednym miejscu jeszcze nie widziałam.  Ale w to mi graj. Wyjęłam torebkę z chlebem i z miejsca przystąpiłam do akcji dokarmiania gołębi i kaczek. Szczęśliwe ptaki dziękując mi za pyszny posiłek wesoło gruchały i kwakały. Tymczasem do domu przybył tatko, który jak tylko wróciłyśmy ze spaceru zapowiedział, że czeka nas dzisiaj jeszcze jedna wyprawa. Świąteczna ekspedycja po choinkę. Nie było problemu z wyborem. Na miejscu, wśród setki sosen i jodeł, spodobała nam się jedna mała choineczka, która stała spokojnie z boku w czarnej doniczce. Godzinę później ta sama mała choinka, ubrana już w świąteczne bombki, światełka i łańcuchy zamieszkała z nami w naszym małym przytulnym mieszkanku.

W ten przedświąteczny czas kłaniają się Wam nisko w pas roztańczone elfy z Apartamentowej. U nas czuć już w całą buzią zbliżającą się dużymi krokami magię świąt Bożego Narodzenia. Z wielką niecierpliwością czekamy na radosne spotkania przy wigilijnym stole, gdzie panować będzie moc pozytywnych wibracji i atmosfera domowego ogniska. Dla mnie to będą pierwsze prawdziwe święta dlatego każdą rzecz przeżywam z podwójną ekscytacją i wielkimi nadziejami. Hurra ale frajda.

W związku z powyższym, w imieniu swoim i moich rodziców, życzę Wam drodzy czytelnicy, aby nadchodzące święta były dla Was wszystkich butelką szczęścia i radości bez dna, z której będziecie pić i pić i pić i pić….aż w końcu się nasycicie i zrobicie ogromne Ach na znak, że jest Wam dobrze i wspaniale.

PS – Klikając w obrazek zmienisz tańczącego elfa, dzięki temu pozwolisz całej naszej rodzince pokazać umiejętności taneczne.

Zapraszamy na premierę debiutanckiego singla młodego warszawskiego bandu, który ma wielką szansę, w zgodnej opinii ekspertów, tym utworem zawojować listy przebojów nadchodzącego karnawału. W składzie grupy same nowe twarze na muzycznej scenie. Na perkusji (wiaderku) Grzesiek, wokal i bębenek Gosia, instrumenty klawiszowe (motylek) Madzia oraz taniec i choreografia Natalka. Menadżerem grupy i zarazem producentem teledysku jest Mateusz, którego również możemy podziwiać na teledysku.  Przed Państwem, świeża krew, nowa wschodząca gwiazda światowych dyskotek, emanujący energią i młodzieńczym zapałem, zespół The Pampers w utworze „Daj mi to to moje”

Co tu dużo opowiadać, Maja to moja najlepsza psiapsióła i tyle w temacie. Gdy brzydka pogoda, gdy wstrętna kaszka na stole, gdy godzina 12 i tatko w pracy to jakoś to wszystko można przetrzymać bo wiem, że zawsze mogę iść do Mai by razem się pobawić. Albo to Majka wpada do mnie z niezapowiedzianą wizytą i również jest bombowo. Ważne by wspólnie spędzać czas bo wtedy jest o wiele weselej i czasami od śmiechu to aż brzuszek boli. I tak będziemy trzymać. Zabawa ponad wszystko. Razem odkryjemy nowe nieznane obszary radości. Zawsze jesteśmy gotowe. Spakujemy tylko MajaNatki i ruszamy w drogę. Jak słusznie powiedział kiedyś sławny nieznany pisarz – takie jak my dwie to nie ma ani jednej.

Nie ma chyba osoby na świecie, która nie lubi obchodzić urodzin. W sobotę swoje święto miał dziadek Marian, który jak się domyślam ma więcej lat niż ja swoich zabawek a cieszył się z odwiedzin naszej rodzinki jakby nas zobaczył po raz pierwszy od dłuższego czasu. Z kolei, w niedzielę, pierwsze urodzinki obchodziła moja siostra Maja, którą widuję praktycznie codziennie, także można rzec, że jesteśmy jak stare znajome i w tym przypadku również solenizantka radowała się niezmiernie na mój widok. Jak widać radość nie zna granic, potrafi dopaść każdego znienacka jak katar. Szczególnie zaraźliwa jest w okresie urodzin. Atakuje stadami i zaraża wszystkich wokół bez wyjątku. Taka mała przyjemna epidemia. Ciekawe czy również jak katar trzyma tydzień i nie chce opuścić człowieka. Do głównych objawów należy zaliczyć radosną buzię, śmiejące się oczy, pogodny wyraz twarzy i częste napady śmiechu.  Zadzwonię za parę dni do dziadka i odwiedzę siostrę by sprawdzić jak sobie radzą z epidemią. Co do mojej osoby to epidemia radości trzyma mnie nadal. I dobrze niech mnie jeszcze trochę potrzyma. Kto ma niedługo urodziny niech uważa, epidemia atakuje.

Witam na pierwszej lekcji nauki mojego języka. Wywodzi się on z grupy języków dziecięcych słowiańskich, gdzie akcent przypada gdzie popadnie, a nawet okresowo występuje po każdej sylabie. Wyrazy są krótkie, maksymalnie 5-6 literowe i w zdaniu pełnią rolę rzeczownika lub czasownika. Bywają przypadki, że wyraz zawiera w sobie rzeczownik i czasownik jednocześnie a nawet pełni funkcję całego zdania. To tyle słowem wstępu. Przedstawię teraz kilka podstawowych wyrazów z życia codziennego.

baja – bajka, książka z obrazkami, ale równie dobrze książka kucharska, gazeta, ulotka z kiosku czy nawet gazetka promocyjna Tesco

baji – piłka

bali – balon, ale koniecznie nadmuchany

buti – buty od klapek aż po kalosze

daj – poproszę

dajii – poproszę bardzo szybko

dajiii łeeeee – człowieku czy nie słyszysz, że proszę o tę rzecz

didia – niemowlak, dziecko

eee – nie mogę tego otworzyć ale jeszcze spróbuje

eee łeeeeee – kurna, nie otworzę tego

jaja – lalka płci zarówno kobiecej jak i męskiej

hał – pies czasami kot

ho psi – spać

hu – sowa

mama – mama, cycuś

muu – przeważnie krowa, ale zdarza się, że również koń bądź koza

miał – kot czasami pies

myj myj – myć się

niam niam – chciałabym to zjeść – wyjątek stanowi Nutramigen, który nigdy nie jest niam niam

pa pa – żegnaj, cześć, narka, sija,

tata – tata, odpowiedź na halo z komórki

POWRÓT DO LEKCJI DRUGIEJ